اشعار

حـال و روز لـبـش بـیــابـانـی سـت            و سـلاحـش دو چـشـم بـارانـی ست

تـوی خـیـمـه اگـر که زنـدانـی ست            گریه هایش پُـر از رجـزخوانی ست

شـوق لبــیــک در صــدایـش بــود

آخــریــن بــی قــرار را بـرداشـت            غــربـت بــی شــمــار را بـرداشت

حــرف پــایـان کــار را بــرداشـت            گـوئـیــا ذوالــفــقــار را بــرداشـت

آخــریــن یــــار بــا وفــایـش بــود

بـُـرد تــا دسـت آســــمــان بــدهــد            ســنــد ظـلــم را نــشــان بــدهـــــد

یـا بــهــانـه بـه آن کــمــان بــدهــد            کـاش دشـمـن کـمی زمــان بــدهـد

تـــازه آغــــاز ربـّــنــایــش بــــود

در دل ظـلـمـت اضـطــراب افـتـاد            تـا نـگـاهـش بـه نــور نــاب افـتـاد

یــــاد روی ابــــوتـــراب افــــتــاد            دهــن تـــیـــر تــشـنــه آب افــتــاد

ایـن ولــی بــاز ابــتــدایــش بــــود

مــوی بـابــا سـپـیـدتـر شــده اسـت            غـصـه وغــم شـدیـدتــرشـده اسـت

از عـلـی نــا امـیــدتــر شـده اسـت            چشمش از آن چه دید، تر شده است

ســر در آســـمـان رهــایــش بــود

در دلـش حــســرتـی تـلاطــم کـرد            در جــوانــی تــو را تـجــسـم کـرد

راه بـرگـشـت خـیـمـه را گـم کـرد            بـــه دل مـــادرت تــــرحــم کـــرد

جــای تــو در پـَر عـبــایــش بــود

چیزی شبـیهِ نیـزه خورده بر گـلـویت            گوئی در آورده است حالا پَـر گلویت

با یك پَـر بـوسـه انـاری رنگ می شد            كِی داشت تاب هُـرم تیـر آخـر گلویت

شـرم از تـلـظی كردنت آبـم نـمی كرد            با چـند قــطـره آب می شد تَـر گـلویت

اصلاً شبـیهِ قـبلِ میدان رفـتـنت نیست            تـغـیـیـر كـرده كـامـلاً دیـگـر گـلـویت

تنهـا نه رگ های تو را پـاشـیده از هم            نگـذاشت حـتی اسـتخـوانی در گلویت

نوكِ سرِ تیرِ عـدو از بس حجـیم است            انـگـار آهـن گـشـته سر تا سـر گلویت

با چه دلی از خیمه آمد كِی خبر داشت            می ریزد از هر بوسۀ خـواهـر گلویت

این داغ سنگین است می ترسم بمـیرد            وقـتی تـمـاشـا می كـنـد مـادر گـلـویت

آرام از آن تـعـزیتت گـشـتـم و گـرنـه            می مُـردم از بس بود درد آور گـلویت

بعد از تو می خوانند از گنجشك پر، تا            دستِ عمو پرَ، مشك پَر،  تا پَر گلویت

فـکـری به حال مـاهی در التـهـاب کن           بـابـا بـرای تـشـنـگـی مـن شـتـاب کـن

 دردی عمیق در رگ من تیر می کشد           من را بـرای ذبـح عـظـیـم انتخـاب کن

هل من معین توست که لـبیک می دهم           اَمَّـن یجـیـب هـای مـرا مسـتـجـاب کـن

من روی دست های تو قد می کشم، پدر           از این به بعـد روی نبـردم حـساب کن

داغ جوان چه زود تو را پیر کرده است!           با خون من محاسن خود را خضاب کن

گـهـواره هـم که تـاب نـدارد بـدون من           فکـری به حال خـاطـره های رباب کن

وقـتـش رسیده نـیـزۀ خود را عـلم کنند           هـفـتاد و دومـین غـزلت را کـتـاب کن

تو را دادند از پیكان به جای شیر آب اصغر           عطش طی شد تلظی نه، تبسم كن بخواب اصغر

لبت خاموش بود اما گذشت از گنبد گردون           ز قطره قطرۀ خونت صدای آب آب اصغر

كه دیده گل شود بر روی دست باغبان پرپـر           كه دیده خون مه ریزد به دوش آفتاب اصغر

تو خاموشی و من در نینوا چون نی نوا دارم           زند با نالۀ خود چنگ بر قلبم رباب اصغر

دراین صحرا كه پُر گردیده از فریادِ بی پاسخ           تو با لبخند گفتی اشك بابا را جواب اصغر

شود از شیر، شیرین؛ كام طفل شیرخوار اما           تو روی دست من از تیر گشتی كامیاب اصغر

اگر چه بر سر دسـتم شهید آخرین گشتی           تو از اول شدی بهر شهادت انتخاب اصغر

تو هم خون خدا، هم زادۀ خون خدا هستی

كه در آغوش ثارالله چشم خویش را بستی

به كف چون جان گرفتم تا كنم تقدیم جانانت           گلویت را سپر كن تا بگیرم پیش پیكانت

ذبیح من مـبادا گـوسـفـنـد از آسـمـان آیـد           مهیا شو كه سازم در منای دوست قربانت

تكلم كن، تكلم كن، بگو من آب می خواهم           تلظی كن، تلظی كن، فدای كام عطشانت

ز بی آبی نمانده در دو چشمت قـطرۀ اشكی           كه تر گردد لب خشكیده ات از چشم گریانت

ز حجم تیر و حلق نازكت گردیده معلومم           كه خواهد شد جدا از تن سرِ چون ماه تابانت

نگویی كس نشد همبازی ات بر گرد گهواره           شرار تشنگی تا صبح، بازی كرد با جانت

به تیر دوست ای سر تا قدم عاشق؛ تبسم كن

بـپر در دامن زهرا و با محـسن تكلم كن

ای چشم هایت روشنی، ای قصّه ات غـم            ای مـرکـز ثــقــل تـمـام گــریــه هــایــم

کوچک تـرین لب تـشـنه در گهـوارۀ داغ            حـبـل الـمـتـیـن اشـک در دسـتـان مـاتـم

در تـار و پـود بـنـد قـنـداقت نهـان است                   ســرّ مــداوای دم عـیــســی بن مــریــم

می سـوزم از شـرم تــرک هـای لـب تـو             وقتی که سیرت می کند یک قطره شبنم

تو گـریـه کـردی و ز سمت نـالـه هـایت            آیـد صدا، مثـل دو چوب خـورده بر هـم

مــاهــی تـُنـگ خـالـی دسـت حـسـیـنـی             شـایـد دلـی هــم بشـکـنـد از کـلّ عـالـم

دنـیــا بــمــیــرد پـای ایـن فــوّارۀ خـون                   ای اوج مـظـلــومـیّـت مـــاه مــــحـــرّم

داغ مجـنـونـی تو بر دل لـیلا بس بـود            این تـلـظیِّ تو بر کُـشـتن بابـا بس بـود

تـا قـیـامـت بـه دل ســوخـتـه آل عـلـی            داغ شش ماهگی محسن زهرا بس بود

بهر تر کردن لب های به هـم چـسبـیـده            قطره ای آب از آن پهـنۀ دریـا بس بـود

روضه خوان عطشت سینه مجروح رباب            ذکر لالایی او زآن همه غوغا بس بود

سـرت انداخـتـی از دور گـلویت دیـدند            قدر یک بوسه می آوردی تو بالا بس بود

ماندم این تـیر چگونه ز گـلویت بکـشم            خشکی حنجر واین طرح معما بس بود

گِل شداز گریۀ او خاک مزارت برخیز            به تسـلیِّ دلـش خـنـده ای زیـبـا بس بود

مخفی ات می کـنم اینجا سر نیـزه نروی            داغ بی سـر شدنت بر جگر ما بس بود

زره پوشیده از قـنداقه، بی شمشیر می آید           شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر می آید

به روی دست بابا آسمان ها را نشان كرده           چقدر آبی به این چشمان بی تقصیر می آید!

زبانش كودكانه است و نمی فهمم چه می گوید           ولی میخوانم ازچشمش كه با تكبیر می آید

به چیزی لب نزد جز آه از لطف ستم، اما           نمی دانم چرا از دست دنیـا سیـر می آیـد!

جهانی را شفاعت می كند با قـطرۀ اشكی           كه از چشمش تو گویی آیۀ تطهیر می آید

بخواب ای كودكم لالا، كه سیرابت كند دشمن           بخواب ای كودكم، لالا، كه دارد تیر می آید

حالا برای خنده كه دیر است گریـه كن            بابا نخواب، موقع شـیر است؛ گریه كن

در مانده ام میان دو راهـی...كـجا روم؟            چشمم كه رفته است سیاهی، كجا روم؟

عمه تو را ز دور نشان می دهد نخواب            هی شانـۀ ربـاب تكـان می دهـد نخـواب

شد وقـت بازی ات كـمرت را گرفـتـه ام            بـا احـتـیـاط زیـر سـرت را گــرفـتــه ام

قـنداقـه ات كه بست، لبت باز شد عـلی؟            خـنـدید مـادرت؛ چـقـدر نـاز شـد عـلـی

افـسـوس مـادرت شـب شـادی ات نـدیـد            چـشـم ربـاب حـجــلـۀ دامـادی ات نـدیـد

تا پشتِ خیمه كارِ پدر سربه زیری است            تـازه زمـان دیـدن دنـدان شـیـری اسـت

هم بازی تو سـاقـۀ تـیـر است گـریه كن            بابا نـخـواب موقـع شیـر است گریه كن

بست بر روی سـر عـمامه پیـغـمبر را            رفـت تا بلکه پـشـیـمان بکند لشکـر را

من به مهـمـانی تـان سـوی شـما آمـده‌ام            یـادتـان نیـسـت نـوشـتـیـد بـیــا؟ آمـده‌ام

نـنـوشـتـیـد بـیـا کـوه فــراهــم کـردیـم؟            پـشـت تو لـشکـر انـبـوه فـراهم کـردیم

ننوشـتـید زمیـن ها همه حـاصلخـیـزند؟            بـاغ هـامان هـمه دور از نفـس پائـیزند

ننـوشـتـید که مـا در دلـمان غـم داریم؟            در فـراوانی این فـصل تو را کم داریم

ننوشتید که هسـتـیم تو را چشم به راه؟            نـامـه نـامــه لـک لـبـیـک ابـا عــبـد الله

حرف هاتان همه از ریشه و بُن باطل بود            چـشمه هـاتان همگی از ده بالا گِـل بود

باز در آیـنه، کـوفی صـفـتان رخ دادند            آیـه‌هـا را هـمه با هـلـهـلـه پاسـخ دادند

نیـست از چـهره آئـیـنه کـسی شرمـنده            که شکـم ها هـمه از مـال حـرام آکـنـده

بی‌گمان در صدف خالی‌شان دُرّی نیست            بین این لشکر وامانده دگر حرّی نیست

بی وفایی به رگ و ریشه آن مـردم بود            قیمت یوسف زهرا دو سه مَن گندم بود

آی مردم پسر فاطمه یاری می‌خواست            فقط از آن همه یک پاسخ آری می‌خواست

چه بگـویم به شما هـست زبـانم قاصر            دشت لبـریز شد از جمله هل من ناصر

در سکوتی که همه مُلک عدم را برداشت            ناگهان کودک شیرخواره علم را برداشت

همه دیدند که در دشت هماوردی نیست            غیر آن کودک گهواره نشین مردی نیست

آیـه آیـه رجـز گـریـه تــلاوت می کـرد            با همان گریه خود غسل شهادت می کرد

گاه در معـرکه آن کـار دگر بـاید کـرد            گریه برنـده تر از تیغ عمل خواهد کرد

عمق این مرثیه را مشک وعلم می دانند            داسـتـان را هـمـه اهــل حـرم می دانـند

بعد عباس دگر آب سراب است سراب            غیر آن اشک که در چشم رباب است رباب

مرغِ در بین قفس این در و آن در می‌زد            هی ازاین خیمه به آن خیمه زنی سر می زد

آه بانـو چه کسی حـال تو را می فهـمد؟            علی از فرط عطش سوخت، خدا می فهمد

می رسـد نـالـه آن مـادر عــاشـورایــی            زیـر لب زمـزمه دارد: پـسـرم لالایـی

کمی آرام که صحرا پُر گرگ است علی            و خدای من و تو نیز بزرگ است علی

کودک من به سـلامت سفـرت، آهـسته            مـی‌روی زیـر عـبـای پـدرت آهــسـتـه

پـسرم می روی آرام و پُـر از واهـمه‌ام            بـیـشـتـر دل نـگــران پـسـر فـاطـمـه ام

پـسـرم شـادی این قــوم فـراهـم نـشـود            تاری از موی حسین بن علی کم نشود

تیـر حـس کردی اگر سوی پـدر می‌آید            کـار از دسـت تو و حلـق تو بـر می‌آید

خطـری بود اگر، چاره خودت پیدا کن            قـد بکـش حـنجـره‌ات را سپـر بابا کـن

من از این داغِ نفـس گـیر چه باید بكنم            در غـمِ غربـتِ تـقـدیـر چـه باید بكنـم

به رویِ دستِ من ای آیـۀ مُـزَّمِّـلِ من            بـا گـلـویِ شـده تـفـسـیر چه باید بكـنم

مـاهـیِ تُـنگِ تَـلَّـظی، سـرِ قـلاب شده            با لبِ خـشكِ تو درگـیر، چه باید بكنم

سه لبِ تیر شده در گـلـویِ كوچكِ تـو            بـاعثِ این همه تـغـیـیر چه باید بكنــم

حرمله خـیـر نـبـیند چـقدر زود گرفت            عـوضِ مـادرت از شـیر چه باید بكنم

جگرِ سوخته از شرمِ تو و رویِ رباب            شده از دیـده سـرازیـر چه بـاید بكـنـم

دست و پا می زدی و تویِ دلم می گـفتم            با تكـان خـوردنِ این تیر چه باید بكنم

سـرِ تـو بـند به مویـی شده حالا با این            زخـمِ انـدازۀ شـمـشـیر چـه بایـد بكـنم

سـرِ تـشیـیـع غـریـبـانـۀ تو زیـرِ عـبـا                  شـدم از زنـدگـیـم سـیـر چه بایـد بكـنم

ترکـیب آفـتـاب و عـطش تا اجـل رسید          ترجـیح نالـه‌هـا، به گـلوی غـزل رسـید

پیغمبر است این که عمامه به سرگذاشت          از آسمـان گـرفـتـه قـمـر را بغل رسـید

آمـد امـام تـشـنـه، تـقـاضای رحـم کـرد          گویا به گوش سنگی لات وهُبـل رسیـد

تـیـری مکـید خـون ز گـلوگـاه روشـنی          فریاد سرخِ تسلـیت از «لم یزل» رسـید

خون‌ها به روی دسـت پدر شد کبوتری          پـر زد به آسـمـان و به بام زُحـل رسید

این زخـم سـوگِ خـنـدۀ وقتِ گـریـسـتن          چون تاابد کم است، زمان از ازل رسید

چـه مــادرانـه، دیــدۀ مـریـم گـریـسـتـه          جـبـریـل نـوحــه خــوانـده و آدم گـریـسـتـه

همچو روی طفل من، بی رنگ و رو، مهتاب نیست        بخت من در خواب و چشم کودکم را خواب نیست

گفتم از اشکم مگر ای غنچه نوشی آب لیک        از تو معذورم که اشک من به جز خوناب نیست

در حرم، هر سمت باشد قبله، اما بهر من        غیر رویت قبله و جز ابرویت محراب نیست

خیمه بیت و کعبه مهد و در طواف اهل حرم        این طواف حج عشق است و جز این آداب نیست

هفت بار آمد صفا و مروه هاجر، آب جُست        من که ده ها بار در هر خیمه رفتم، آب نیست

قـسمتی از راه را با هـروله هـاجـر برفت        من همه ره را دویـدم، کام تو سیراب نیست

باغ می سوزد در آتش ای دريـغا آب نيست           فصل بی تابی ست اينجا غنچه ها را تاب نيست

ظلم اين نامحرمان ما را ازاو محروم ساخت           ورنـه بی مهر و وفايی در نهاد آب نيست

بانگ هل من ناصر من بی جواب است ای دريغ           در طواف خيمه ها لبيکی ازاصحاب نيست

در حريم عشق تنها مانده يـک شش ماهه گل           کز شرار تشنه کامی خرّم و شاداب نيست

ای هـمـای آسـمـان پـرواز من با من بـيا           جزتوديگر تشنۀ وصلی دراين محراب نيست

گر کسی بر رويت ای گل، شبنم آبی نزد           ديده بگشا گوهر اشک آنقدر ناياب نيست

وقت احرام آمد و نزدیک شد ميقات وصل           غنچۀ نشکفته ام برخيز وقت خواب نيست

می بـرم شـايد بسـوزد بـر تو قـلب آفـتاب           گرچه می بينم به رويت رنگ چون مهتاب نيست

نخل ها در گوش هم، آهسته نجوا می کنند           نوگل زهـرا گلوی نازکش را تاب نيست

يک نيستان ناله می جوشد از اين دشت بلا           يک چمن گل می شود شود، اما آب نيست

بـــا نـگـاهـت طـلـب آب مـكــن            عـرش را مضطر و بی تاب مكـن

گـرچه بـر گـريه تـوانـت نـَبـُوَد            گـريـه كـن، قـلـب مــرا آب مـكـن

ز تـلـظّي فـكـنـي غـم بـه جـنـان            بــه دل فــاطــمـه زهــراب مـكـن

از عطش گرچه نخوابيدی دوش            وقـت خوابت نَـبـُوَد، خـواب مـكن

مـحـسـن كــربــبــلايـم صـبـری            بـستـه چشمت به روي بـاب مكـن

مــادرم فـاطــمـه از عـرش آيـد            لـخــتـي آهـسـتـه و اشـتـاب مـكـن

اصغـرم، مادر من مجروح است            بـه روي سـيـنـۀ او خــواب مـكـن

دشـمـن ايـستـاده گـلويــت بـيـنـد            مــه مـن، رو بــه آفــتــاب مــكـن

داغ تــو جــان مــرا مـي گــيـرد            دشـمـنـم دلـخـوش و شاداب مـكـن

«سائلِ» رو سـیه ات را دریـاب            دورش از جـمـلۀ اصـحـاب مـكـن

چون موج روی دست پدر پیچ و تاب داشت           وز نازکی، تـنی به صفای حـباب داشت

چون سوره های کوچک قرآن، ظریف بود           هـرچـنـد او فـضـیـلت اُمّ الـکـتاب داشت

چـون سـاقـه های تـازه ریـواس، تُرد بود           از تـشنـگی اگر چه بـسی التهاب داشت

از بس که در زلالی خود، محو گشته بود           گـویی خیال بود و تنی از سراب داشت

یـکجا سه پـاسخ از لب خاری شنیده بود           آن غنچه نیز، فرصت یک انتخاب داشت

خـونـش پـدر به جـانب افـلاک می فـشاند           گویی به هـدیه دادن آن گل شتاب داشت

خورشید، در شفق شرری سـرخ گون گرفت           یعنی که راه شیریِ او رنگِ خون گرفت

دیـده بگـشـا تا شود تنهـاییِ من بـاورت           نیمه جان هستی ومن چون جان گرفتم دربرت

همچو گیسویت مرا این سو و آن سو میکشی           می کُـشی آخـر مرا با گـریه های آخـرت

عذرخواهی می کنم من گر نمی بوسم تو را           ای به قربان سرت! ترسم جدا گردد سرت

اصغرم؛ روی حرم رفتن ندارم؛ ز آن جهت           من نمی دانم چه گویم در جوابِ مـادرت

می کنم دفنت اگر پشت حرم، از من مرنج           تاب زیـر سـمّ مرکـب را ندارد پیکـرت

تا که بر روی زمین خـیـمۀ سـقا افتاد           پـدرت از نـفـس و مـادرت از پا افتاد

ناخنت خون شده و چهرۀ مادر زخمی           آنقدر چنگ زدی تا به رخش جا افتاد

به همه رو زدم اما چه کنم، خـنـدیدند           چـشـم‌هـا تا که به چـشـم تر بـابا افـتاد

خواستم بوسه بگـیرم ز لـبان خشکـت           گـذر حـرمـله افـسـوس به اینـجا افـتاد

حنجر نازکی انگار ترک خورد و شکست           کــودکـی بـال زد امـا ز تــقــلّا افـتـاد

دست و پـا می‌زدی و هلهـله‌ها می‌آمد           عـرق شـرمِ پـدر وقـت تـمـاشـا افـتـاد

هـمـۀ آرزویـم بـود زبــان بــاز کـنـی           ولی انگـار که یک فـاصله اینجا افتاد

بالا نـشـسته است که پـیـغـمبرش کنند           کوچک ترین امامِ همین منـبرش کـنند

مثل امـامــزادۀ شـش مــاهـه می شـود           عـمّـامه ای سیـاه، اگر بر سـرش کـنند

پـرواز می کـنـیـم به سـمت خــدایـشان           ما را اگر دخـیـل ضـریحِ پـرش کـنند

حقّـش نبود در وسط خـطبه خـوانیـش           یک تیر را روانـۀ آن حـنجـرش کـنند

حالا که فیض از گل رویش نمی برند           حـقّـش نبـود پیـش همه پـرپـرش کنند

یک تیـر ساده هم، بخدا خوب می بُرد           امّـا قــرار بـود از این بـدتـرش کـنـند

رفت و تکان خالی گهواره را گذاشت           تا دلـخـوشـی عـاطـفـۀ مـادرش کـنـند

تـو انـتـخـاب خـدايـی بـرای فـرداهـا            ضـمـانـت تـو امـيـد حـسـيـنـیِ مـاهـا

اگر چه كـودكی اما بـزرگ دنـيـايـی            نــديــده اند شـبـيـه تـو چـشـم دنـيـاهـا

مـن از قـبـيـلـه دردم، غـلام زادۀ تـان            تو از قـبـيـلـه عـشـقـی ز نـسل آقـاها

چه آهوانه مرا تا جـنون كـشاندی تو            مسيح چشم تو جان ميدهد به عيسی ها

هـنوز زمزمه مـادرم به گوشم هست            كه می سـرود شما را به جـای لالاها

قسم به لحظۀ بالا نشينی ات تا عـرش            مرا بـبـر به حـريمت در اوج بـالاها

ببر به سمت جنونم به عشق محرم كن

تـمـام ســال مرا هــفـتـم مــحـرًم كـن

طـنـين گـریـۀ تو تا به آسـمان پـيچـيد            دل حسين به هر گـریۀ تو می لـرزيد

نشـسـته اند كـنارت ذخـيره های زمين            شده تجـمع مـاه و سـتاره و خـورشيد

فـقـط نشانِ بـزرگیِ خـانـواده تـوست            كه پير و كودكتان اينچنين كرم داريد

چه كرده درس نگاهت كه اينچنين گشتند            مـريـد و شـيـفـتـۀ تو مـراجـع تـقـلـيـد

درست مثل دو دست گره گشای عمو            خدا به دست تو باب الحوايجی بخشيد

در آرزوی عـلمداری ات كـنار عـمو           چه خواب ها كه برايت رباب خواهد ديد

عزيز من پسرم پا به راه خـواهی شد

تو هم برای خودت يك سپاه خواهی شد

حـمـاسـۀ تو هـنوز از زبـان نـيـفـتاده            تـوسـلِ به تو از چـشـمـمان نـيـفـتـاده

تو قصه شبِ مـادر بـزرگ هـایی كه            كـرامـت نـفـسـت از بـيـان نـيـفــتـاده

شعاع دلـبری ات شاهـزاده بی حد بود            كه اسـمت از دهـن آسـمـان نـيـفـتـاده

عروج سرخ تو محكم نمود راه غدير            چـرا كه نـام عـلـی از اذان نـيـفـتـاده

نيامده به سـفر می روی مراقـب باش            كه چشم شـور پـیِ كـاروان نـيـفـتـاده

دوباره شاعـر دلخـسته می نويسد اين           دو مصرعی كه هنوز از دهان نيفتاده:

چه قدر زير گلويت سفيد و جذاب است

 به قب قبش اثر بوسه های ارباب است

ذکر سقائی حضرت علی اصغر

اصغرم ، توئی بلبل حرم(۲)               همچو گـل، تو پرپر بـرابرم

تو شــمــع شبستانِ احــمــدی              گـلِ لالـه زارِ محــمــدی(۲)

ــــــــــــــــــــــــــ

پاره شد، ز پیکان گلویِ تو  (۲)                      غرقه خون، چرا گشته روی تو

غنچة گـلِ بـاغِ سرمـدی                         گـلِ  لاله زارِ محـمـدی(۲)

********************************

ذکر سقائی شب تاسوعا

نینوا بـود ، شـورِ انقلاب (۲)            عتـرتِ عـلی ، از عطش کباب

نظر کن به اطفـال مرتـضی              عـلمـدارِ صحـرایِ کربلا (۲)

ـــــــــــــــــــــــ

در حرم ، عزیزانِ بی معین(۲)             دل غمیـن ، زبیداد مشرکیـن

به سـوز عطش، گشتـه مبتلا               عـلمـدارِ صحـرایِ کربلا (۲)

مجرد همدانی

********************************

ذکر سقائی توسل به حضرت ابوالفضل

با وفـا عـلمـدار لشکرم (۲)               مـظـهرِ عـجـائب بـرادرم

دریغا ، که رفتـی مرا زدست                 فَلَک پشتم از ماتمت شکست (۲)

ـــــــــــــــــــــــ

ای شهید واصل به قرب حق(۲)                پیکـرت چو گل، شد  ورق ورق

زبیـدادِ این قـوم خود پرست            فلـک پشتم از ماتمت شکست (۲)

مرحوم صابر همدانی

********************************

ذکر سقائی حضرت عباس و حضرت علی اصغر

اصغر از عطش، در فغان عمو (۲)             شد زتشنـگی ، ناتوان عمو

به خیمه ، ببین بانـگ الأمان                رسان آبی از بهر تشنگـان (۲)

ـــــــــــــــــــــــــ

چون عطش شرر، زد بجان عمو  (۲)          رحتمی سویِ، تشنگان ، عمو

عمو جان صوابی کن این زمان                  رسان آبی از بهر تشنگان(2۲)

محمد رنگچی

********************************

ذکر سقائی شهادت حضرت علی اکبر

اکبرِ من ای، شبهِ مصطفی (۲)              نـوگـلِ  گلستـانِ مـرتضی

تـو آیـا علـی اکبـرِ منی ؟              که غلطان به خون در برِ منی

ــــــــــــــــــــــــ

شد خـزان ، بهارِ جـوانیت             حیـف از این رخِ، ارغـوانیت

هـمانـا گُـلِ احـمر منـی              که غلطان به خون در برِ منی

از مرحوم صابر همدانی

********************************

ذکر سقائی حضرت قاسم

قـاسم ای گل باغ مجتبی (۲)            نو گـلی ز گلزار مـرتضی

دگر قاسمم گشته ام غریب            که از دل مرا میرود شکیب(۲)

ــــــــــــــــ

ای جـوان ناکام مه لقا(۲)               می کند عـمـو بهر تو دعـا

توئـی یـادگار بـرادرم                 شدی غرق خون در برابرم  (۲)

محمد رنگچی

********************************

ذکر سقائی خروج از کربلا

در برابـر جسم شاه دین (۲)              گفت و اینچنین زینب حزین

که گر رفتم و میگذارمت        حسین جان به حق می سپارمت (۲)

ـــــــــــــــ

با تو آمدم، من در این زمین (۲)          بی تو میروم ، با دل غمین

اگر زخمِ تن ، می شمارت          حسین جان به حق می سپارمت (۲)